In de buurt van het vliegveld ‘Ben Gourion’, vlak bij de stad ‘tel Aviv’, in het land van Israël, is een grote tuin aangelegd, waar alleen maar bomen worden geplant die in de Bijbel met name worden genoemd. Dat zijn er heel veel. Bijv. de vijgenboom, de ceder, de palmboom, de olijvenboom enz. Bomen spelen een belangrijke rol in het leven. Ze leven diep geworteld in de grond van onze moeder-aarde en zijn zo het symbool van standvastigheid. Ze bieden huisvesting aan talrijke vogels, ze geven schaduw en bescherming tegen de felheid van de zon, ze leveren zuurstof en vele bomen zijn vruchtbaar en geven voedsel aan het leven van dier en mens. En boom kent men aan zijn vruchten. Aan de vruchten van de boom leert men de boomgaard kennen. Zo is het ook met de mens. Het hart van de mens leert men kennen aan datgene wat [...]

‘De kerk is fantastisch’, zo luidt de titel van een boek dat ik aan het lezen ben. Je moet wel lef hebben om een boek zo’n titel mee te geven. Want je hoort dat niet vaak iemand zeggen. Integendeel, de Kerk wordt bekritiseerd, gewantrouwd, beschuldigd, voor achterlijk gehouden en nog allerlei andere negatieve kwalificaties worden haar toegeschreven. Het is ook niet de eerste de beste die de auteur is van dat boek. Het is namelijk van de hand van Rik Torfs, een Vlaamse theoloog en kerkjurist. Hij is goed ingevoerd in het kerkelijk bedrijf, kent alle schandalen en menselijk falen in de Kerk en toch schrijft hij van harte dat de Kerk fantastisch is. Hij laat zich niet meeslepen door wat ‘men vindt’, maar geeft op grappige, maar ook serieuze en tegelijk ontroerende wijze weer waarom en waarin hij de Kerk fantastisch vindt, wat de Kerk voor hem betekent [...]

Een collega vertelde mij onlangs een kostelijke anecdote, die ik u niet wil onthouden. Een oma uit zijn parochie had namelijk haar kleindochtertje de prachtige neogotische kerk laten zien. Met alle pracht en praal en kerkelijke kunst, het indrukwekkend hoogaltaar, de gepolychromeerde beelden, de mooie kruisweg, de kunstig gebrandschilderde ramen en prachtige schilderijen. Maar wat het meest indruk gemaakt had, dat was… de ‘poppenkast’! (De verrijdbare communiebank met plexiglas die we ook in onze kerken nu in coronatijden gebruiken bij het uitreiken van de communie.) De gelijkenis snap ik ook wel, zeker in de gedachtewereld van een kind. Het nieuwe inventarisstuk heeft (ook zonder gordijntjes) ook wel iets weg van een poppenkast. Gelukkig ziet het ernaar uit dat we binnen afzienbare tijd alle poppenkast die met corona te maken heeft, naar de zolder kunnen verbannen. Het lijkt erop dat we alle noodmaatregelen binnenkort kunnen afbouwen. Binnen de maatschappij is [...]

Wie voor het eerst in een Mis komt, kijkt zijn ogen uit. Wat staan ze daar toch te doen met dat witte koekje? Protestanten noemen het weleens Roomse heisa, wat katholieken doen met de hostie. Wij hebben er vele namen voor: Eucharistie, communie, Ons Heer, heilige hostie, lichaam van Christus, vredebrengend brood, Allerheiligst Sacrament. Allemaal zeggen ze net even iets anders, maar allemaal verwijzen ze naar hetzelfde. In de Mis wordt de hostie omhoog geheven, soms uitgebreid bewierookt, in gouden bekers en kommen bewaard. Er wordt voor gebogen en geknield. Regelmatig ook wordt deze bij Eucharistische Aanbidding tentoongesteld in de kerk. Dan is een klein wit koekje het middelpunt van alle aandacht. Een beetje absurd is het wel. Toch gebeurt het, omdat de katholieke traditie ons leert dat God in dat koekje aanwezig is. Want daarom is die heisa: God is er. Waar? In de hostie, in dat witte [...]

We leven in een wereld waarin alles steeds maar efficiënter en sneller moet. En in dat tempo moet je meelopen, graag of niet. Of is dat misschien niet helemaal waar? Een van de redenen waarom we mee (willen) lopen is de idee die we als persoon hebben om ‘erbij te willen horen’, of de idee ‘om niet uit de pas te lopen en daarmee opvallen van de rest van de groep’. Of misschien is er nog een idee – een andere reden. En dus lopen en lopen we maar, met het hoofd gebogen als lopende tegen een sterke wind (of storm) in. Zien we nog wel alles om ons heen of gaat er ons veel voorbij, terwijl we zo voortlopen (leven)? Lopen we met gebogen hoofd om niets te willen en hoeven zien? In het afgelopen jaar is er veel gebeurd en is er door het coronavirus veel stilgelegd [...]

Ieder jaar opnieuw moeten wij helaas zien, dat steeds vaker hulpverleners gehinderd worden in hun werk. Stelt u zich eens voor dat u te kampen krijgt met een hart aanval en het leven zich langzaam uit u weg lijkt te trekken. Op zo’n moment verlangen we niets anders meer dan dat hulpverleners ons snel te hulp komen om door middel van reanimatie ons hart weer op gang te krijgen, ons het leven weer terug te geven. Het is dan ook onvoorstelbaar dat door stoerdoenerij of door overmatig drankmisbruik dit verhinderd wordt. Er zijn mensen die het schijnbaar niets uitmaakt dat ze met mensenlevens spelen. Gelukkig gaat ons leven God ter harte. Door middel van de Geest, door middel van de heilige Geest, schenkt Hij ons leven. De vraag is of wij hier voor openstaan. Wat jammer dat wij ons levensvreugde ontzeggen en eerder lijken op dat bange groepje leerlingen [...]

Hoe kon het gebeuren? Elk jaar komt rond 4 en 5 mei de vraag naar boven: ‘Hoe heeft het allemaal kunnen gebeuren?’ Een tijdje geleden kwam ik de eerste brief van de Nederlandse bisschoppen tegen, die vlak na de oorlog in alle kerken werd voorgelezen. Daarin stellen de bisschoppen dezelfde vraag. En de vraag klemt des te meer, omdat Duitsland toch een land was met een hoogstaande cultuur; denk maar aan muziek, kunst en filosofie. De bisschoppen wijzen dan allereerst op een paar ontwikkelingen in Duitsland, zoals het groeiende nationalisme en militarisme. Maar het ergste van alles was, “dat het Duitse volk God heeft verlaten, tenminste in zijn leiders en in een groot deel van de bevolking. En wat niet op God gebouwd is, is op zand gebouwd en zal op den duur” niet standhouden, aldus de bisschoppen. Want wat is het gevolg? Waar God ontbreekt, kennen velen “geen [...]

Een Jobstijding is een bericht waarbij je de grond onder je voeten voelt wegschuiven. Een bericht waarmee je situatie totaal anders wordt en het ongeluk je deel wordt. Het is spreekwoordelijk geworden. Job kreeg een aantal van dergelijke berichten na elkaar. ‘Je kinderen zijn omgekomen.’ ‘Je huis is verwoest.’ ‘Je vee is geplunderd.’ ‘Je knechten zijn vermoord.’ Ondanks datgene wat goedbedoelende vrienden hem aan duiding aanreiken, wil Job niet geloven dat dit gevolg is van Gods vergelding, en hij wil zich blijven toevertrouwen aan de goede God. Aan het einde van het verhaal beloont God hem voor zijn standvastig geloof. Job is een heilige die heel herkenbaar is. Want hoe velen krijgen vandaag de dag ook niet te maken met jobstijdingen? Hoe velen worstelen niet met hun ellende? Hoe velen stellen zich niet de vraag naar het waarom? Waarom ik? Waarom nu? Onze Sint-Caeciliakerk heeft een oude traditie van [...]

In onze Katholieke Kerk wordt er wat afgezegend. Zo wordt er aan het eind van elke viering namens God gezegend of wordt God gevraagd om ons te zegenen. Een zegen is een goed woord, een woord dat goede dingen voortbrengt. Ouders zegenden daarom hun kinderen vaak voor het slapen gaan, ze gaven ze een kruiske op het voorhoofd. Ik heb dat zelf nooit gehad van mijn eigen ouders, maar toen ik in het klooster zat, zegende de abt, de vader van de gemeenschap, elke avond alle monniken met wijwater. Ik vind het een mooi menselijk gebaar. Recent kwam zegenen in de Kerk weer ter sprake, omdat het Vaticaan een document uitgaf waarin stond dat homorelaties niet kunnen worden gezegend. De inhoud was niet echt nieuw, we kennen de kerkelijke leer over liefde, seksualiteit, relaties en huwelijk. En ook weten we dat veel Vaticaanse documenten niet overlopen van pastorale gevoeligheid. [...]

We zijn alweer enige weken op weg in de paastijd, een tijd van nieuw leven en nieuwe kansen. Dat nieuwe leven is al goed te zien in de natuur. In onze tuin wordt alles groener. De knoppen in bloemen, struiken en bomen staan op openbarsten of dat is al gebeurd. Vooral het nieuwe groen is van een lichte tint van frisheid die mij tot verwondering en bewondering brengt. Het is maar een heel korte periode dat dit frisse groen zichtbaar is, daarna kleurt het al snel donkerder. Het lijkt op het leven van de mens zelf. Als baby geboren met een frisse en lichte huid, onschuldig en ongeschonden. Maar in het ouder worden krijgt alles meer kleur en kunnen er ook littekens komen. Sommige zichtbaar en andere niet zichtbaar maar evengoed aanwezig. Littekens zijn dat wat overblijft van wonden die genezen zijn. Toch kunnen oude littekens nog pijn blijven [...]