GESCHIEDENIS ST. WILLIBRORDUSKERK

Het is opmerkelijk dat er al in 1214 hier in Berkel in de landerijen een kapel stond, gewijd aan St. Willibrordus. De diensten werden verzorgd vanuit Oisterwijk door reizende priesters, waarvan de oudste naam als Olivier genoemd wordt. Gedurende de volgende eeuwen werd de kapel met velerlei attributen, zoals altaren, uitgebreid en nam het gebruik van de kapel ook voor gilden enzovoort, toe.

Na de Vrede van Munster werd de kapel gebruikt als opslagruimte en moesten de berkelnaren in een schuilkerk en later in Udenhout gaan kerken. De kapel raakte in verval. Totdat in 1852 Berkel een aparte parochie werd met pastoor Van Rijkevorsel die de kapel van paramenten en beelden voorzag en later de kapel ging vergroten en er een toren aan liet zetten door architect Van Tulder.

De pastoors Mutsaerts, Pistorius en Raijmakers zetten al zeilen bij om de kapel in stand te houden. In 1910 kreeg pastoor Raijmakers toestemming voor de bouw van een nieuwe kerk. De opdracht werd geven aan architect Jan Stuyt. De parochie groeide het aantal diensten nam toe zodat de kerk in 1935 moest worden uitgebreid. De pastoors Goossen, Van Tilburg, Van de Ven, De Vries bleven een levendige gemeenschap voeden.

Onder pastoor De Vries begonnen de kerkbesturen hun besprekingen over een verdergaande samenwerking tussen de parochies Berkel, Udenhout en Enschot (BEU). In  2012 werden de drie met Biezenmortel tot één nieuwe parochie Johannes XXIII samengevoegd, waarvan Pieter Scheepers de eerste pastoor was.