Een Jobstijding is een bericht waarbij je de grond onder je voeten voelt wegschuiven. Een bericht waarmee je situatie totaal anders wordt en het ongeluk je deel wordt. Het is spreekwoordelijk geworden. Job kreeg een aantal van dergelijke berichten na elkaar. ‘Je kinderen zijn omgekomen.’ ‘Je huis is verwoest.’ ‘Je vee is geplunderd.’ ‘Je knechten zijn vermoord.’ Ondanks datgene wat goedbedoelende vrienden hem aan duiding aanreiken, wil Job niet geloven dat dit gevolg is van Gods vergelding, en hij wil zich blijven toevertrouwen aan de goede God. Aan het einde van het verhaal beloont God hem voor zijn standvastig geloof. Job is een heilige die heel herkenbaar is. Want hoe velen krijgen vandaag de dag ook niet te maken met jobstijdingen? Hoe velen worstelen niet met hun ellende? Hoe velen stellen zich niet de vraag naar het waarom? Waarom ik? Waarom nu? Onze Sint-Caeciliakerk heeft een oude traditie van [...]

In onze Katholieke Kerk wordt er wat afgezegend. Zo wordt er aan het eind van elke viering namens God gezegend of wordt God gevraagd om ons te zegenen. Een zegen is een goed woord, een woord dat goede dingen voortbrengt. Ouders zegenden daarom hun kinderen vaak voor het slapen gaan, ze gaven ze een kruiske op het voorhoofd. Ik heb dat zelf nooit gehad van mijn eigen ouders, maar toen ik in het klooster zat, zegende de abt, de vader van de gemeenschap, elke avond alle monniken met wijwater. Ik vind het een mooi menselijk gebaar. Recent kwam zegenen in de Kerk weer ter sprake, omdat het Vaticaan een document uitgaf waarin stond dat homorelaties niet kunnen worden gezegend. De inhoud was niet echt nieuw, we kennen de kerkelijke leer over liefde, seksualiteit, relaties en huwelijk. En ook weten we dat veel Vaticaanse documenten niet overlopen van pastorale gevoeligheid. [...]

We zijn alweer enige weken op weg in de paastijd, een tijd van nieuw leven en nieuwe kansen. Dat nieuwe leven is al goed te zien in de natuur. In onze tuin wordt alles groener. De knoppen in bloemen, struiken en bomen staan op openbarsten of dat is al gebeurd. Vooral het nieuwe groen is van een lichte tint van frisheid die mij tot verwondering en bewondering brengt. Het is maar een heel korte periode dat dit frisse groen zichtbaar is, daarna kleurt het al snel donkerder. Het lijkt op het leven van de mens zelf. Als baby geboren met een frisse en lichte huid, onschuldig en ongeschonden. Maar in het ouder worden krijgt alles meer kleur en kunnen er ook littekens komen. Sommige zichtbaar en andere niet zichtbaar maar evengoed aanwezig. Littekens zijn dat wat overblijft van wonden die genezen zijn. Toch kunnen oude littekens nog pijn blijven [...]

Paus Franciscus heeft van 8 december 2020 tot en met 8 december 2021 een Jozefjaar afgekondigd. Veel heiligen lijken wel onbereikbaar in hun grote daden. Het lijkt soms wel alsof je minstens martelaar, bisschop, paus of stichter van een kloosterorde moet zijn om tot de eer der altaren te worden verheven. Welnu, dan is voor de eenvoudige mens de hemel onbereikbaar. Maar hier is dan St. Jozef. Om ons te laten zien dat het wel kan en voor God niets onmogelijk is. Door trouw te zijn in het kleine. Wel door in het kleine huisgezin Jezus te bewaren, door veel van Maria te houden en goed voor haar te zorgen. Door samen thuis een heilige familie te zijn.  Te luisteren naar Gods aanwijzingen en raad in het leven. Rechtschapen zijn. In het kleine. In het verborgene. Dat is de leefwereld die God voor Zijn Zoon heeft uitgekozen, waar Hij [...]

‘Vrolijk Pasen’, een bekende uitdrukking in onze dagen. Maar de eerste paasdag begon alles behalve vrolijk. Denk maar aan de vrouwen die op die dag naar het graf van Jezus gingen. Ze kwamen onthutst, bevreesd en bedroefd terug: het was leeg! En toen ze aan de apostelen vertelden dat ze engelen hadden gezien die zeiden dat Jezus leefde, vonden die dat maar grote onzin, beuzelpraat. De twee leerlingen uit Emmaüs waren intussen al teleurgesteld op weg naar huis: Jezus was dood, hun droom was in diggelen geslagen. Er ontstonden zelfs complottheorieën: het lichaam van Jezus zou nota bene door zijn leerlingen zijn gestolen! En Thomas geloofde er niets van, toen de andere apostelen hem vertelden dat Jezus aan hen was verschenen. Kortom, het was een tijd vol verwarring, teleurstelling, angst, ongeloof en ontkenning. Vergelijkbaar eigenlijk met onze dagen. Want: uit de dood opstaan, hoe kan dat nou? Het heeft [...]

Ooit kan een korte impressie, een indruk, een geur of een geluid, je ineens op een bepaalde gedachte of in een bepaalde sfeer brengen. Dat had ik enkele weken geleden bij een zin uit het Johannesevangelie, die me terug bracht naar een tijd dat ik me, alweer jaren geleden, samen met een kerkkoor uit mijn voormalige parochie, voorbereidde op een benefietconcert in het kader van de restauratie van één van onze parochiekerken. ‘Zozeer immers heeft God de wereld lief gehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben.’ – ‘God so loved the world that He gave His only begotten Son, that whoso believeth in Him should not perish but have everlasting life.’ Deze zin bracht mij als in een flits terug bij deze prachtige lijdensmeditatie van John Stainer, een twintigdelig werk voor vierstemmig koor, tenor [...]

Door de coronacrisis en de lockdown zijn meer mensen in een sociaal isolement terechtgekomen. En er waren al zorgen over groeiende eenzaamheid. Zwaarmoedigheid ligt bij velen op de loer. Geen vrolijk beeld, maar wat kunnen we eraan doen? Een kaartje sturen? Een keer bij iemand op bezoek gaan? Dat zijn mooie initiatieven, maar lossen ze eenzaamheid op? Eenzaamheid lijkt niet zozeer een gebrek aan contact. De een is alleen, maar voelt zich daar prima bij. De ander is omringd door familie en vrienden en voelt zich ellendig en eenzaam. Eenzaamheid is -denk ik- het beste te vergelijken met een ziekte, zoals corona. Niet iedereen is er even vatbaar voor, maar toch kan het ons allemaal overkomen. Je kunt je er niet volledig tegen wapenen, maar er zijn wel zaken die je beter wel of niet kunt doen. Contact hebben met anderen is iets wat toch wel kan helpen. Het [...]

Nu ik bijna een jaar zit te thuiswerken in mijn seculiere baan moet ik concluderen dat de omgang met mensen dichtbij of wat verder van mij af, een stuk stiller is geworden. De meeste ontmoetingen voor mijn werk zijn telefonisch of via een of ander digitaal platform. Ook mijn werk als onbezoldigd diaken in de parochie H. Johannes XXIII is een stuk stiller dan voor de uitbraak van de coronapandemie. Nu ik dit opstekertje schrijf, realiseer ik me dat dit jaar toch weer snel is voorbijgegaan. Het lijkt wel of de tijd steeds sneller gaat. Misschien heeft dat ook wel met leeftijd te maken. Ik hoor onze kinderen wel eens zeggen dat ouderen weinig geduld hebben, maar dan bedoelen ze meestal mij. Wanneer ik wat verder nadenk over omgang, stilte en geduld, dan komt de gedachte op dat de Veertigdagentijd alweer half is voorbijgegaan. Wie heb ik mogen ontmoeten [...]

We kunnen niet zonder de ander. Dat blijkt de laatste tijd overduidelijk, nu we gedwongen worden om het aantal contacten te beperken. Middelbare scholieren missen hun klasgenoten. Studenten, opgesloten in hun studentenkamer en de hele dag achter de computer, raken in een depressie. Ouderen vereenzamen in verpleeghuizen. We missen het café, het terras, de voetbalwedstrijd, het feestje: allemaal plekken waar we anderen tegenkomen. We kunnen niet zonder een ander of anderen, of het nou een partner is, familie, vrienden of collega’s. Dat lijkt zo vanzelfsprekend, maar vaak wordt het tegendeel beweerd. Denk maar aan uitspraken als: ‘ik heb een ander niet nodig’, ‘dat maak ik zelf wel uit’, ‘dat kan ik zelf wel’, ‘eigen baas’ en denk maar aan idealen als zelfstandigheid, vrijheid, zelfredzaamheid, autonomie e.d. We denken zonder de ander te kunnen, maar nu we daar door corona in hoge mate toe gedwongen worden, kwijnen we weg, vergaat [...]

Zowaar kregen we dit jaar nog een winterse week, begin februari. Tegen de achtergrond van de klimaatverandering verwacht je het niet meer zo; aan de andere kant bleef het ook maar beperkt tot één winterse week. In de ochtend van de eerste sneeuwrijke dag waren er al vrijwilligers van onze kerkhofploeg in de weer om de kerk veilig bereikbaar te maken voor onze parochianen, waarvoor hartelijk dank! – Waar zouden we zijn zonder onze vrijwilligers? Enkele dagen later ben ikzelf ook nog een tijd lang in de weer geweest met het trottoir vóór het kerkplein en met mijn parkeerplaatsje. Even los komen van corona en bureauwerk, even in de buitenlucht met de handen bezig. Heerlijk. Op een bepaalde manier mag het een metafoor zijn voor de tijd waarin we nu terecht gekomen zijn. De Veertigdagentijd is bij uitstek een tijd om wat zaken op te ruimen die misschien wel [...]