Door de coronacrisis en de lockdown zijn meer mensen in een sociaal isolement terechtgekomen. En er waren al zorgen over groeiende eenzaamheid. Zwaarmoedigheid ligt bij velen op de loer.
Geen vrolijk beeld, maar wat kunnen we eraan doen? Een kaartje sturen? Een keer bij iemand op bezoek gaan? Dat zijn mooie initiatieven, maar lossen ze eenzaamheid op?
Eenzaamheid lijkt niet zozeer een gebrek aan contact. De een is alleen, maar voelt zich daar prima bij. De ander is omringd door familie en vrienden en voelt zich ellendig en eenzaam.
Eenzaamheid is -denk ik- het beste te vergelijken met een ziekte, zoals corona. Niet iedereen is er even vatbaar voor, maar toch kan het ons allemaal overkomen. Je kunt je er niet volledig tegen wapenen, maar er zijn wel zaken die je beter wel of niet kunt doen.
Contact hebben met anderen is iets wat toch wel kan helpen. Het maakt je niet immuun voor eenzaamheid, maar geeft kansen. Met anderen iets ondernemen, al is het maar wat klussen voor de kerk. En vooral op bezoek gaan of iemand thuis ontvangen. Dat zorgt ervoor dat je jezelf en je huis nog eens kritisch bekijkt: is het toonbaar? Bezoek maakt dat je je verhaal kwijt kan en het geeft weer nieuwe inzichten, om over na te denken. Bezoek geeft je het gevoel dat je gezien wordt. Het kan ook samen zwijgen zijn, of een spelletje doen.
Maar wie komt er dan op bezoek? Soms zeggen mensen: “Er komt hier nooit iemand.” Dat is niet leuk om te horen, maar valt er helemaal niets aan te doen? Als er te weinig mensen over de vloer komen, ga dan zelf op bezoek. Dat hoeft niet meteen aan de andere kant van het dorp te zijn. Als iedereen toch een keer per jaar zijn buren uit zou nodigen…
Of anders wil iemand van de bezoekgroep van de parochie graag langskomen. En ook onze pastores zijn beschikbaar voor een telefoongesprek of huisbezoek. Het kan gaan om een goed gesprek, een vraag, samen bidden of zomaar een praatje.
Wie nodigt u uit?
Frits Hendriks, pastoraal werker