Van het voorjaar stonden er voor veel ramen knuffelberen lief te zijn. Ze verwelkomden kinderen die op berenjacht waren. Een bijbehorend liedje zegt: We kunnen er niet onderdoor, niet overheen, niet omheen. We moeten er doorheen. Die berenmoed had ik nodig. Want na de beren was er nu een plan om gluurpietjes voor het raam te hangen. Ik had de tekening al uitgeprint en daarna de pietenmuts vrolijk ingekleurd. Maar toen: wat doe ik met de huid van de piet? Wit laten? Maar is dat geen statement? Zwart of bruin maken? Maar zo ziet een zwarte piet er niet meer uit. Met roetvegen? Wel erg politiek correct. En ik weet niet precies hoe de mensen in ons dorp over het fenomeen ‘piet’ denken. Zo werd een leuke actie een groot probleem. Ik zag overal beren op de weg. Maar ik wilde toch graag meedoen, dus kon ik er niet [...]

Elk feest vraagt een voorbereiding. De Advent is zo’n voorbereidingstijd. Vier weken zijn er om te groeien naar de komst van de Heer. Bij die komst van de Heer mogen wij denken aan het Kerstfeest dat we over enkele weken gaan vieren. We staan dan stil bij de geboorte van Gods Zoon 2020 jaar geleden. Maar we mogen ook vooruit kijken. Want Jezus de Heer zal eens terugkomen. Ook daar mogen we ons op voorbereiden. Jezus zegt ons: "Weest waakzaam!". Jezus vertelt ons dat Hij ééns terug zal komen. Dat het licht van de eeuwigheid eens door zal breken. Maar wij zien dat nog niet. Wij leven nog in een wereld waarin het eeuwige verduisterd wordt. Verduisterd door het kwaad dat wij ontmoeten. Maar het licht van de eeuwigheid is niet alleen ver weg en toekomstig. Het is ook in ons. Het is in ons gelegd als een kiem op [...]

Soms wil je heel veel dingen doen, maar door allerlei omstandigheden kom je er niet toe. Dat wil niet zeggen dat ik het druk, druk, druk heb. Ik bedoel, dat ik er eindelijk toe ben gekomen in een boekje te lezen dat is geschreven door Thomas Quartier. Het heet ‘Heilige woede’ en het door mij gekochte exemplaar is door broeder Quartier gesigneerd met de boodschap: ‘Voor Ton, verbonden in stilte en lofzang. Pax!’ De stilte zoek ik regelmatig. Soms vind ik ze, soms ook niet. En soms, wanneer de stilte wordt doorbroken op een ongelukkig moment, dan kan ik wel woedend worden. Is dat een ‘heilige woede’ of moet ik mijn woede heiligen? En de lofzang, waar is die gebleven? Het hardop zingen is verdwenen sinds alle maatregels rondom corona van kracht zijn. Het enige zingen dat ik hoor, klinkt in mijn hoofd. En soms uit de audio-installatie van [...]

In Frankrijk is een leraar vermoord, Samuel Paty, onthoofd, omdat hij aan leerlingen spotprenten van de profeet Mohammed had laten zien. Hij wilde hen iets leren over de vrijheid van meningsuiting. Daarna ging het van kwaad tot erger: er volgden terroristische aanslagen in Nice, Lyon en Wenen. We leven in een harde wereld. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar is deze onbeperkt? Ik weet nog dat het in de jaren zestig van de vorige eeuw bij anti-Vietnamdemonstraties verboden was om “Johnson moordenaar” te roepen, want daarmee werd een bevriend staatshoofd (de toenmalige president van de VS) beledigd. Zo kende onze wet ook bepalingen tegen majesteitsschennis en godslastering. Die laatste zijn inmiddels afgeschaft. We vinden het tegenwoordig stoer als iemand zegt: “Ik zeg wat ik denk.” Moet alles gezegd kunnen worden? Als je naar debatten in de Tweede Kamer kijkt, krijg je de indruk dat alle remmen los [...]

Binnenkort, op zaterdag 7 november zal onze bisschop, mgr. De Korte, onze oud-parochiaan Erik Buster diaken wijden. Jammer genoeg kunnen we niet in groten getale naar de Sint-Janskathedraal in ’s-Hertogenbosch afreizen, want de toegang is vanwege corona zeer beperkt. Gelukkig kunnen we wel de viering via het internet volgen (de link vindt u op onze website). Binnen de kerk kennen we drie wijdingen, namelijk die van diaken, priester en bisschop. Ieder heeft z’n eigen taak. De diaken richt zich vooral op het dienstwerk en het voorzien in noden. Dat kunnen persoonlijke noden zijn, maar ook materiële. De priester richt zich vooral ook op pastoraat en sacramentenbediening zoals de Mis, de ziekenzalving, dopen, huwelijk. En de bisschop is belast met de dienst van de leiding in zijn bisdom. Ik denk met plezier terug aan mijn diakentijd in de parochie in Zeeland (bij Uden). Veel was ik ingeschakeld in de voorbereiding [...]

Als je een vraag stelt aan een ander, moet je ‘m ook zelf willen beantwoorden. Dus toen ik laatst aan de zondagse kerkgangers vroeg om te mijmeren over “Waarom ga ik eigenlijk naar de kerk?” had ik kunnen verwachten dat ze mij na de dienst vroegen: “En wat is daarop jouw antwoord?” En ik moest dat eigenlijk schuldig blijven. Tijdens de vieringen was er wel mijmertijd geweest, maar ik had toen alleen maar kunnen denken: “O, wat is dit fijn, om rustig te kunnen zitten, zonder dat er iets moet, zonder dat iemand iets van mij vindt, denken over wat zin geeft.” Maar is dat een antwoord? Had ik niet iets moeten zeggen over contact met God en zo? Een tijd geleden kwam ik regelmatig langs een viswater. Daar zaten wat oudere mannen op een krukje, maar ook jonge jongens. En dat had ik niet verwacht. Keurige jongens met [...]

Beste lezer, het zit allemaal vast tussen mijn schouders en nek. Hoe dat komt? Door een werkhouding van uren, maanden, jarenlang achter twee beeldschermen. Dat vastzitten sluipt er langzaamaan in. Je hebt het niet zo in de gaten. Totdat je merkt: hé, het zit niet allemaal goed, het zit vast. Zo lijkt het in de parochie ook wel eens. Alles hebben we altijd al zo gedaan en daarom blijven we het maar zo doen. Mensen zijn vast komen te zitten in gewoontes en gebruiken. Toch is het vasthouden aan gewoontes en gebruiken niet altijd verkeerd. Er zitten ook goede kanten aan. Bijvoorbeeld op zondag naar de mis gaan in je eigen parochiekerk. In die kerk kom je al jaren, soms al je leven lang. Je hebt een vaste plek waar je altijd gaat zitten, je weet vooraf waar je aan toe bent, je weet wat er komen gaat. Dat [...]

Enige tijd geleden sprak ik een jong iemand die plotsklaps haar vader verloor. Op zijn werk kreeg hij een zware hartaanval. De ambulance bracht hem met zwaailicht en loeiende sirene naar het ziekenhuis, maar het mocht niet meer baten. Voordat ze het ziekenhuis bereikten, was hij overleden. Enkele maanden later, tijdens de zomervakantie kwam deze persoon in gesprek met een ander jong meisje dat enkele maanden daarvoor ook haar vader was verloren. Zij begreep het verdriet van dit meisje, ze konden elkaar troosten en steunen. Dan zie je hoe midden in de pijn van het verlies het nieuwe leven geboren wordt in de vorm van medemenselijkheid, van liefde en begrip. Misschien heeft U een soortgelijke ervaring. Misschien kunt ook U zeggen: het was een moeilijk en intens verdrietige tijd, maar het heeft mij ook iets gegeven. Het heeft mij niet teruggegeven wat ik verloor, maar midden in de dood [...]

Alle kans dat u nog nooit van deze jongen hebt gehoord. En toch wordt hij a.s. zaterdag (10 oktober) in Assisi zalig verklaard. Waarom? Oppervlakkig gezien verloopt zijn leven zoals van velen en is het een gewone, gezellige jongen. Hij wordt in Londen geboren als zoon van Italiaanse ouders die daar vanwege hun werk verblijven. Als hij drie jaar is, verhuist het gezin naar Milaan. Zijn ouders zijn geen regelmatige kerkgangers. Carlo kan goed leren, is helemaal vol van computers en op 10-jarige leeftijd ontwerpt hij websites voor zijn school en voor de parochie. Hij is een vrolijke jongen, creatief, heeft gevoel voor humor en heeft alles in zich om een succesvol leven tegemoet te gaan. Maar het loopt anders en na een kort ziekbed sterft hij op 15-jarige leeftijd aan leukemie. ‘Veel te vroeg om dood te gaan’, zouden wij zeggen. Wat is er zo bijzonder aan hem [...]

In de afgelopen zondagen mochten we in onze parochie de Eerste H. Communie vieren in Udenhout en Berkel-Enschot. Stuk voor stuk opstekertjes, mooie vieringen, waarin de kinderen gaandeweg verder ingevoerd worden in de geloofsgeheimen, en in geloof kunnen groeien. Normaal gesproken hadden we de Eerste Communie al in mei of juni gevierd, maar corona had ook hier roet in het eten gestrooid. September, zo vlak na de vakantie, lag voor de hand om het alsnog te vieren, temeer omdat een bescheiden familiefeest dan nog buiten gevierd zou kunnen worden. Gelukkig heeft het warme nazomerweer een handje geholpen. Knipoog van boven, denk ik dan. Ik kan mezelf mijn Eerste Communie nog goed voor de geest halen: Hemelvaartsdag 19 mei 1977. Door de fanfare afgehaald aan de rand van het dorp, dan met twee schoolklassen communicanten naar de kerk voor een feestelijke viering. In een volle kerk voor het eerst ter communie, [...]