Soms wil je heel veel dingen doen, maar door allerlei omstandigheden kom je er niet toe. Dat wil niet zeggen dat ik het druk, druk, druk heb. Ik bedoel, dat ik er eindelijk toe ben gekomen in een boekje te lezen dat is geschreven door Thomas Quartier. Het heet ‘Heilige woede’ en het door mij gekochte exemplaar is door broeder Quartier gesigneerd met de boodschap: ‘Voor Ton, verbonden in stilte en lofzang. Pax!’
De stilte zoek ik regelmatig. Soms vind ik ze, soms ook niet. En soms, wanneer de stilte wordt doorbroken op een ongelukkig moment, dan kan ik wel woedend worden. Is dat een ‘heilige woede’ of moet ik mijn woede heiligen? En de lofzang, waar is die gebleven? Het hardop zingen is verdwenen sinds alle maatregels rondom corona van kracht zijn. Het enige zingen dat ik hoor, klinkt in mijn hoofd. En soms uit de audio-installatie van mijn auto wanneer ik ergens naar toe onderweg ben. Ik begin bijna te twijfelen of het coronavirus wellicht ook op mij vat begint te krijgen. Niet zozeer door besmetting en een fysiek ziek worden, maar eerder door de geestelijke belasting van minder er op uit trekken en weinig sociaal contact met andere mensen. We moeten immers zoveel mogelijk niet de deur uitgaan en als het dan toch nodig is, dan moet er afstand zijn. Heel vervelend allemaal.
Recent, na een noodzakelijke wandeling naar de winkel om wat boodschappen te halen, kwam ik een jong stel tegen die juist enkele weken geleden hun eerste kindje hadden gekregen. Een kort gesprekje op de voorgeschreven afstand, was het enige wat mogelijk was. Voor corona zouden er handen zijn geschud en een knuffel gegeven. Het kindje mocht ik wel even zien, maar ook weer op afstand! Het maakt me een beetje woedend. Is dat een heilige woede? Het is niet fout om vurig woedend te zijn. Als we dat vuur dan maar richten op het doen van het goede. Ik wens u allemaal toe dat er een vuur van heilige woede in u brand om het coronavirus met al zijn negatieve invloeden die het op ons heeft weg te branden.
Diaken Ton