Sinds jaar en dag wordt er begraven op onze begraafplaatsen. Dramatisch is het dat er ooit ook kinderen begraven moeten worden. Ouders verheugen zich op de geboorte van nieuw leven, en nog vóór de geboorte zijn zij met hun zoontje of dochtertje begaan; zij houden van hem of haar vanaf het moment dat het besef er is dat er nieuw leven geboren wordt. Een drama is het als een kindje dood geboren wordt of kort na de geboorte overlijdt. Vroeger mochten deze kinderen niet in gewijde aarde begraven worden, en in de praktijk was er te weinig aandacht voor het drama dat ouders overkwam. Gelukkig denken we daar in de Kerk nu anders over, en we praten over het ‘doopsel van begeerte’: ouders hadden de intentie hun zoontje of dochtertje te laten dopen en God kent dit hartsverlangen en zal er zijn oplossing voor hebben. Alle kinderen zijn welkom [...]

Traditiegetrouw bidden we in de meimaand de rozenkrans. In De Eikelaar in Udenhout op dinsdag en donderdag na de Mis van 09.00 uur. In de St. Willibrorduskerk na de eucharistieviering van vrijdagmorgen 09.00 uur. We bidden voor vrede in de wereld en vrede in onszelf. U bent van harte uitgenodigd om mee te bidden.

De veertig dagen vóór Pasen zijn altijd inspirerend. Zo mocht ik afgelopen dagen genieten van een passieconcert van ons eigen St.-Caeciliakoor: Die sieben Worte Jezu am Kreuz van César Franck. Een geweldige opsteker voor ons koor dat, na coronatijd herrezen, het zingen weer enthousiast oppakt. En voor de toehoorder een muzikale lijdensmeditatie. Ik ben blij dat ik met dit stuk kennis gemaakt heb en ik ga het zeker opnieuw beluisteren. En of het nu dit stuk is, of één van de passies van J.S. Bach, een andere klassieke lijdensmeditatie, of zelfs de (inmiddels) klassieker Jesus Christ Superstar (A.L. Webber), muziek laat je de emoties van het lijdensverhaal mee beleven: vertwijfeling, angst, bespotting, verlatenheid, schaamte, pijn, vreugde. Zo kun je met je meditatie gemakkelijker de diepte in, en God vinden, ook via de menselijkheid van Jezus. Jouw lijden, jouw eenzaamheid, doet jou pijn, maar je kunt met je eigen ervaring [...]

Toen ik mijn vorige Opstekertje schreef, was alles buiten nog kaal en leeg. Het was winter en we zaten in het begin van de Vasten. Nu zijn we alweer een heel stuk verder in de tijd en de vastentijd loopt naar het einde toe. De winter is voorbij en de lente is al begonnen. Als ik buiten in onze tuin kijk, dan zijn er al flinke knoppen aan de struiken en bomen. Sommige bloemen staan al in bloei. De hele natuur staat op springen, zou je kunnen zeggen. Alles begint opnieuw tot leven te komen na een lange periode van winterslaap. Zo mag het ook in ons gelovig leven zijn. De vastentijd is een periode van bezinning, relatieve rust, soberdere vieringen met een ingetogen liturgische kleur van paars. Alles is ‘een beetje minder’ zou je kunnen zeggen. Minder versiering met bloemen. Er klinkt geen Gloria (Eer aan God) en [...]