De veertig dagen vóór Pasen zijn altijd inspirerend. Zo mocht ik afgelopen dagen genieten van een passieconcert van ons eigen St.-Caeciliakoor: Die sieben Worte Jezu am Kreuz van César Franck. Een geweldige opsteker voor ons koor dat, na coronatijd herrezen, het zingen weer enthousiast oppakt. En voor de toehoorder een muzikale lijdensmeditatie. Ik ben blij dat ik met dit stuk kennis gemaakt heb en ik ga het zeker opnieuw beluisteren.
En of het nu dit stuk is, of één van de passies van J.S. Bach, een andere klassieke lijdensmeditatie, of zelfs de (inmiddels) klassieker Jesus Christ Superstar (A.L. Webber), muziek laat je de emoties van het lijdensverhaal mee beleven: vertwijfeling, angst, bespotting, verlatenheid, schaamte, pijn, vreugde. Zo kun je met je meditatie gemakkelijker de diepte in, en God vinden, ook via de menselijkheid van Jezus.
Jouw lijden, jouw eenzaamheid, doet jou pijn, maar je kunt met je eigen ervaring dus ook ervaren wat een ander voelt. Je kunt daardoor een ander helpen de weg omhoog weer te vinden. Niet voor niets is Pasen het feest van de verrijzenis. We kunnen het niet zelf, maar we mogen Gods handen en voeten zijn om elkaar verder te helpen. Ik wens ons allen van harte toe dat we die handen mogen zijn en dat we die handen om ons heen ervaren, en uit eventuele moeilijkheden kunnen verrijzen.
Zalig Pasen!
Pastoor Marcel Dorssers
