Ervaringen van onze pelgrims

In de oktobermaand hebben we als parochie gepelgrimeerd naar Den Bosch, waar in de Sint-Janskathedraal Maria als Zoete moeder wordt vereerd. We konden vanwege de corona-beperkingen niet gezamenlijk op weg, maar parochianen zijn met een wegwijzer op eigen gelegenheid gegaan. Enkele van hen delen hun ervaringen.

Een gedachte voor de start
Deelnemers werden aangemoedigd vóór de start en onderweg tijd en ruimte te nemen voor stilte en gebed, met gegeven woorden of eigen gedachten.
Stap voor stap naar de zoete moeder. Mijmer-voer voor onderweg: Wat beweegt mij? Wat heb ik daar voor nodig?

Mijmeren over de vragen
Onderweg werden vragen gesteld aan de bedevaartgangers om over te mijmeren. Dan kan men in een dag tijd een hele weg afleggen.
“Hoe ben ik vanochtend opgestaan?” Nogal slecht. Er is niets of niemand die op me wacht. Ik ben al geen fijne opstaander, vind dat al moeilijk. En helemaal als ik nergens naartoe moet. Alles is afgelast, niks kan en mag. Het ging net allemaal weer een beetje door en nu worden we weer stilgezet. De eerste keer was dat best leuk, maar nu alweer? Houdt het dan nooit op?
En in deze onzekere tijd heb ik nogal slechte gewoontes: te laat naar bed gaan, geen boeken lezen of bidden, maar voor de TV hangen. En als ik niets te doen heb, dan ga ik eten en drinken, veel te veel.
Dat zijn zaken die me niet vooruit helpen. Dat ik nu aan het lopen ben is eigenlijk al een Godswonder. Ik heb mezelf echt moeten toespreken: “Ga op weg, al regent het een beetje. Je zult je beter voelen dan als je de hele dag binnen gaat hangen. Je moet erop uit!” Zo ben ik nu op weg.
“Hoe ziet jouw ideale dag eruit?” Niet te vroeg opstaan! Het is heel mooi in de vroege ochtend, maar ik houd dat nooit vol. Rustig wakker worden, ontbijten, in stilte, volkorenbrood met kaas, koffie of thee, krant erbij. Daarna met de fiets ergens naartoe gaan. In de middag zou ik graag willen praten met iemand, om de dag door te nemen. Rustig, dat is eigenlijk wel wat ik wil, niet teveel móéten. Eigenlijk is dit coronaleven voor mij dus best ideaal. Waarom ervaar ik het dan niet zo?
“Waar ben ik dankbaar voor?” Dat ik nu blijkbaar het leven kan leiden dat mijn ideale dag is.
“Hoe zie ik Maria?” Als iemand die zo leeft, zonder al dat gejakker en moeten, die de tijd heeft, juist voor iedereen die haar nodig heeft.

Een versje in de stilte van het Bossche Broek
Vanuit Vught komt men via een tunnel en een brug in het Bossche Broek. Daar werd gevraagd in stilte verder te gaan tot aan de Sint-Jan om -naar een gedicht van Toon Hermans- iets van Gods glorie te bespeuren.

Door de tunnel tot het licht,
overbrugging naar het Broek,
door weg en stad omrand.

Omdat in mij een hartje brandt
-soms fel, nu uit het zicht-
ga ik rustloos door, op zoek.

Langs de struiken, hoek om hoek,
onverwachts staat daar: fazant.
Wie heeft dat schepsel hier gedicht?

Onvermoede krachten
Pelgrims en bedevaartgangers weten uit ervaring dat de tocht hen altijd iets oplevert; al is dat onderweg niet meteen duidelijk. Dank aan iedereen die iets van de eigen ervaring heeft willen delen.
Ik kreeg onderweg een hongerklap en had niets bij me… PANIEK! Even zitten om de paniek te laten wegvloeien. Eenmaal weer in de benen ben ik de rozenkrans gaan bidden. Elk tientje aan iemand opgedragen. Het was bijzonder te merken hoe mijn angst dat ik thuis niet zou halen, verdween en mijn benen gewoon verder gingen tot thuis. Het was voor mijn gevoel een echte pelgrimage.