We zijn alweer enige weken op weg in de paastijd, een tijd van nieuw leven en nieuwe kansen. Dat nieuwe leven is al goed te zien in de natuur. In onze tuin wordt alles groener. De knoppen in bloemen, struiken en bomen staan op openbarsten of dat is al gebeurd. Vooral het nieuwe groen is van een lichte tint van frisheid die mij tot verwondering en bewondering brengt. Het is maar een heel korte periode dat dit frisse groen zichtbaar is, daarna kleurt het al snel donkerder. Het lijkt op het leven van de mens zelf. Als baby geboren met een frisse en lichte huid, onschuldig en ongeschonden. Maar in het ouder worden krijgt alles meer kleur en kunnen er ook littekens komen. Sommige zichtbaar en andere niet zichtbaar maar evengoed aanwezig. Littekens zijn dat wat overblijft van wonden die genezen zijn. Toch kunnen oude littekens nog pijn blijven geven. Wanneer wij pijn hebben, dan gaan we op zoek naar een geneesmiddel of maken een afspraak met de huisarts. Deze huisarts kan weer doorverwijzen naar een specialist. Voor geestelijke problemen worden we dan doorverwezen naar een psycholoog of psychiater. Toch bestaat er nog een manier om met geestelijke zorg om te gaan. We kunnen ons wenden naar een geestelijk verzorger. Dat kan zijn een priester, diaken of pastoraal werker. Dit zijn personen die vanuit hun roeping mensen met een hulpvraag kunnen helpen. En zij doen dat niet uit zichzelf maar vooral omdat God dit van hen vraagt. God is de geneesheer bij uitstek. Hij wil al onze zorgen en lasten dragen. “Maakt u dus niet bezorgd voor de dag van morgen, …” (Mt. 6, 34). Maar als parochiegemeenschap mogen wij ook voor elkaar zorgen. Vooral in deze tijd van beproeving door de coronapandemie is dat belangrijk. We mogen weten dat we er niet alleen voor staan wanneer ons leed overkomt. Wij mogen samenwerken in zorg hebben voor elkaar en God zorgt voor ons allemaal. Ik wens jullie allemaal een zorgzaam (nieuw) leven. Diaken Ton.
