In tijden van strijd wordt ons gevraagd partij te kiezen. Aan welke kant sta je? Bij wie hoor jij? Dat is bij voetbal zo, maar helaas ook bij een oorlog zoals in Oekraïne. Opeens zijn sommige vriendschappen niet meer zo vanzelfsprekend, omdat je bij de verkeerde club hoort. Zo’n zwart-wit denken maakt de wereld niet mooier. We voelen ons thuis bij meer dan één gemeenschap.
Met carnaval word ik er al jaren mee geconfronteerd dat ik niet helemaal ‘van hier’ ben. Dan verlang ik terug naar de tradities in mijn geboortestreek. Daar weet ik wat ik kan verwachten met de vastenavond. Hier moest ik een vriend bellen om mijn feestkleding samen te stellen: de juiste sjaal bleek het belangrijkste. En waar ik zo kan meezingen met Limburgse vastelaovesleedjes, was het repertoire van hier voor mij een onbekend terrein. Ik voelde me wat ontheemd.
Dat bleek ongegrond. Op carnavalszondag trof ik op een grasveld mensen die ooit hier naartoe waren verhuisd en zich moeiteloos hadden aangepast, mensen die nog altijd een beetje vreemd keken naar het carnavalsgedruis, mensen die hier waren geboren en wilden sterven, maar ook mensen die uit het dorp verhuisd waren en nu met carnaval weer thuis kwamen. Dit bonte gezelschap zong, van een blaadje, maar uit het hart: “Ik hou van Berkel-Enschot, hier vuul ik me thuis. Ik wil er altij wonen, vol trots staoi hier mun huis (…) Daarom zal ik vur altij un Knollevreter zèn.”
Als je zwart-wit denkt, is dat natuurlijk onzin. Weinigen zullen echt voor altijd in Berkel-Enschot (of Udenhout of Biezenmortel) wonen. Toch spraken we allemaal de waarheid. Op dat ene moment wilden we niets anders dan altijd op deze mooie manier samen zijn.
Frits Hendriks, pastoraal werker
Het parochieproject 40 dagen 40 vragen heeft dit jaar als thema gemeenschap, stil staan bij wat er om je heen gebeurt. Elke dag een nieuwe vraag via www.40dagen40vragen.nl.