We leven in een wereld waarin alles steeds maar efficiënter en sneller moet. En in dat tempo moet je meelopen, graag of niet. Of is dat misschien niet helemaal waar? Een van de redenen waarom we mee (willen) lopen is de idee die we als persoon hebben om ‘erbij te willen horen’, of de idee ‘om niet uit de pas te lopen en daarmee opvallen van de rest van de groep’. Of misschien is er nog een idee – een andere reden. En dus lopen en lopen we maar, met het hoofd gebogen als lopende tegen een sterke wind (of storm) in. Zien we nog wel alles om ons heen of gaat er ons veel voorbij, terwijl we zo voortlopen (leven)? Lopen we met gebogen hoofd om niets te willen en hoeven zien?
In het afgelopen jaar is er veel gebeurd en is er door het coronavirus veel stilgelegd of in elk geval op een rustiger tempo geschakeld en op afstand gezet. Maar nu lijkt het erop dat door het vele vaccineren, het dalen van besmettingscijfers en ziekenhuisopnames vanwege het coronavirus, dat de wereld weer naar het tempo van voor COVID-19 terug aan het gaan is. Willen we dat wel en is dat wel goed? Is de rust van afstand houden – meer thuis zijn – minder contacten maar de ontmoetingen die je mag en kunt hebben wel intenser beleefd – minder verkeer op de wegen – en zo zijn er nog wel meer zaken te noemen, zijn dat de goede kanten van wat het virus heeft veroorzaakt? Want zoals met alles, heeft een slechte zaak, in dit geval COVID-19, niet alleen maar een kwade kant maar ook een goede. Alleen moeten we dat willen zien.
En zo al nadenkend toen ik dit Opstekertje zat te schrijven, kwam dat lied van Ramses Shaffy in mijn hoofd: ‘Sammy kijk omhoog’. Een lied geschreven in 1966. Er zijn woorden uit deze songtekst die mij raken. Gebogen lopen en denken dat mensen jou niet mogen. Kijk dan eens omhoog naar de blauwe lucht. Gelovig of niet (zo) gelovig, wij zijn allemaal geliefde kinderen van God (1 Joh. 3:1). Door de regen lopen en omhoogkijkend de druppels die vallen, op je gezicht voelen als een verkwikkend waterbad. Als het regent in je leven en alles tegen lijkt te zitten, blijf dan niet binnen zitten en opgesloten in jezelf. Ga naar buiten en wees niet bang om een beetje nat te worden. Ook al lijkt de wereld gemeen en voel je jezelf alleen en verlaten, blijf dan vertrouwen hebben. Er is moed voor nodig om naar buiten te gaan, maar als je die eerste stap zet dan gaat de volgende stap gemakkelijker. Er zullen mensen zijn die jou willen helpen om los te komen uit de eenzaamheid van opgesloten zijn. Misschien durf je te hopen en een wondertje te verwachten. Je staat niet alleen. Blijf vertrouwen en weet: Er is er Eén Die altijd van jou houdt.
Diaken Ton.