De jaarwisseling kwam voor mij persoonlijk met een lach en een traan. Vlak vóór Kerstmis overleed mijn tante zuster. 100 Jaar. Een geweldig mens met wie ik een fijne band had. Nuchter, hartelijk, een mooi geloof en een leven lang hard gewerkt in dienstbaarheid. En hoewel je met mensen van deze leeftijd weet dat het geen tien jaar meer duurt, is het toch zuur als corona een verzwakte gezondheid hard treft.
En net na de jaarwisseling werd ik voor de elfde maal oudoom. Dat klinkt misschien wel oud, maar mijn neefjes en nichtjes zitten nu in de leeftijd dat er gezinnen gesticht worden. Voor deze neef en zijn vrouw was het de eerste maal, dus veel verandering en veel geluk voor dit jonge gezin.
Zo met dit overlijden en met deze geboorte bedacht ik me dat we allemaal opschuiven. Ieder jaar een jaartje erbij, en langzaamaan rolt iedereen in andere levensfasen. Dat is eigen aan het leven, en als mens zijn we onderdeel van de natuur die ook een cyclus kent van lente, zomer, herfst en winter.
We mogen ons daarbij gedragen weten door de goede God die een leven lang met mensen mee optrekt, die naast ons staat, als wij Hem maar willen toelaten. Hij die staat aan het begin van ieders leven, en die we aan het einde van ons leven mogen ontmoeten. Dat is een bemoedigende gedachte voor ons leven nu, en een hoopvol uitzicht voor na ons leven hier en nu.
Pastoor Marcel Dorssers