Vandaag is onze jongste kleindochter voor het laatst naar groep 8 van de basisschool. Al een tijdje leven ze naar dat einde toe, maar op enig moment komt dan toch die laatste schooldag. Gisteren was ‘de Revue’, ’s middags voor opa’s en oma’s en ’s avonds voor de ouders. Ik heb genoten van hun optreden met muziek, dans en allerlei soorten sketches, waarvan vele ontleend aan de tv. Waar wij vroeger vooral verlegen en bang waren om voor een grote zaal op te treden, vond ik het verrassend te zien hoe sommigen vrij en ontspannen hun act deden. Wat hebben die kinderen veel geleerd in de afgelopen acht jaar!
En vanavond is dan ‘het gala’, zoals dat heet: voor het laatst bij elkaar in een feestelijke setting. Maar tegen het eind – ik weet dat van voorgaande jaren – gaat dat feest over in een ‘collectieve jankpartij’. Want, ze voelen het goed aan: acht jaar lang zijn ze (bijna) dagelijks samen geweest en daar komt nu een einde aan. Ieder gaat zijn eigen weg naar het vervolgonderwijs. Ze zien elkaar nog wel, maar nooit meer met zijn allen samen. Het is echt een grote stap: loslaten en opnieuw beginnen. Maar dat ‘opnieuw beginnen’ is niet ‘met niets beginnen’. Het is dankzij die acht voorgaande jaren dat ze in staat zijn om die nieuwe stap te zetten. Ze zijn ervoor toegerust en kunnen met vertrouwen de toekomst tegemoet zien. Ze nemen het verleden mee en bouwen daarop verder. Je kunt ook zeggen: het is dankzij het verleden dat er toekomst is. Hoe steviger dat fundament, hoe beter je op die toekomst bent voorbereid.
Voor het geloof geldt hetzelfde. Er is een verleden, een traditie, en zonder dat is er geen toekomst. Tegelijk moeten we soms loslaten en opnieuw beginnen, heel concreet als er kerken gesloten moeten worden. Wat we ook moeten loslaten is het kinderlijke geloof en de geloofservaringen uit onze kinderjaren. Soms merk je dat volwassenen daarin zijn blijven steken. Ze hebben niet geleerd daarop voort te bouwen en tot een volwassen geloof te komen. Geloof geeft uitzicht op toekomst, over de grens van de dood heen. Zonder geloof geen nieuw begin.
Dit is het laatste ‘opstekertje’ vóór de vakantie. Ik wens u een goede vakantie toe; ook dat is een vorm van loslaten en straks opnieuw beginnen.
Theo Schepens,
emeritus pastoraal werker