Op een morgen huurt iemand mensen in om die dag in zijn wijngaard te komen werken. Ze spreken een eerlijk dagloon af. Een paar uur later huurt hij nog een groep mensen in, daarna weer en weer. Een uur voor het einde van de werkdag huurt hij de laatste mensen in. Na het werk blijkt bij het uitbetalen dat iedereen hetzelfde krijgt: het afgesproken dagloon. De mensen die van de vroege ochtend af hebben gewerkt vinden dat oneerlijk: Wij hebben toch meer gedaan? Wij hebben de hitte van de dag moeten trotseren, terwijl die andere even een uurtje zijn aangesloten. Jezus die het verhaal vertelt zegt dan iets als: Jullie hebben toch gekregen wat er jullie beloofd is? Het gaat er niet om, hoeveel werk je gehad hebt, dat je als eerste bent gekomen of als laatste. Het gaat erom dat je hier nu met ons in de wijngaard werkt.
Het verhaal sprak mensen aan die christen wilden worden. Waren mensen die op jonge leeftijd gedoopt waren en daarna elke zondag in de Kerk zaten betere christenen dan mensen die net kwamen kijken? Nee! We zijn er, samen, als gemeenschap, rond de Heer. Dat is waar het om gaat.
Ik maak in het klein zoiets ook weleens mee. Soms lukt het me niet om bij iemand op bezoek te gaan. Waarom niet? Geen tijd, even niet weten hoe te reageren, een verkeerde opmerking, of een andere ‘reden’. Maar hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om toch een afspraak te maken. Je moet dan echt een drempel over. Toch weet ik uit ervaring dat als ik dan op bezoek kom, die persoon niet begint te klagen dat ik er niet was, maar blij is en geniet van het gesprek.
Het is nooit te laat om een eerste stap te zetten, om te beginnen met het goede, of dat nu werken in de wijngaard is, naar de kerk gaan, of op bezoek komen. We zijn blij dat je er bent.
Welke stap zet jij?
Frits Hendriks, pastoraal werker