Zondag 8 november vierde geboren Enschotter Erik Buster voor het eerst als diaken mee in onze kerk. Hij verzorgde ook de preek. Hij vertelde daarin over het grote avontuur dat het christelijk leven kan zijn. Durven wij het aan? Geven we ons over aan God? Proberen we het eeuwig leven in de hemel te verwerven? Of blijven we buiten staan? “Van ons christenen wordt iets meer verwacht. Geloven is bij uitstek iets van genade, het is een geschenk, een uitnodiging. (…) Het heeft consequenties voor ons dagelijks leven.”
Erik legde een verschil uit tussen wachten en waken. Wachten is passief, rustig afwachten, we zullen het wel zien. Waken is vol spanning vooruit kijken. Zoals de trappisten elke nacht de dag tegemoet waken, door vanaf half vijf te bidden. Maar Erik waarschuwt ook: “Dat moet u vooral niet doen omdat ik het zeg of omdat de pastoor dat preekt, uit blinde volgzaamheid. Nee, het is een oproep die inherent is aan ons geloof.” Het vuurtje moet van binnenuit worden aangewakkerd.
Dat betekent overigens niet dat het dan altijd van een leien dakje gaat. “Soms hebben we twijfels, in ons geloof. Ik ook,” bekende hij. Dat is geen probleem, stelt Erik ons gerust, maar juist een noodzakelijk onderdeel van dat avontuur. “Een leven van gebed, van totale overgave, maar men meent niet God in petto te hebben, maar vooraan staat: God te zoeken. En we hebben hulpmiddelen gekregen om dat te vergemakkelijken: bidden, de Schrift bestuderen, dienstbetoon.” Het is -net als in deze coronacrisis- geen zekere weg, maar: “We mogen leven van wat komt en Hij zal erin voorzien.”
Een van de dingen die zullen komen is Erik’s priesterwijding rond Pinksteren. Hij zal dan weer bij ons langskomen om met ons te vieren, en wij met hem, als onderdeel van het grote avontuur dat een leven in Christus is.
