Weet je nog… toen er een lockdown was en het hele leven stil lag? Mensen kwamen erachter hoe heerlijk het was. Tenminste voor een paar weken. Maar velen zeiden tegen elkaar: Van deze rust moeten we toch iets vasthouden.
Is dat gelukt? Ik merk dat het moeilijk wordt om afspraken met mensen te maken. Veel dingen starten op; ik moet zelf ook weer echt keuzes maken naast mijn opleiding en mijn werk. Zeker in het weekend is er veel leuks te doen, van schaaktoernooi tot toertocht, van burger-schieten tot een Formule 1-festival, en dan is er ook nog altijd de kerk. Wat een rijkdom eigenlijk. Zoveel mogelijkheden waaruit ik vrij mag kiezen. Zoveel mensen actief om anderen een fijne tijd te geven. Wat kan ons land toch gaaf zijn! Van de andere kant, het is zo gedaan met de rust.
Soms houd ik daarom stille tijd. Dat kan voor een paar dagen zijn, dan ga ik naar een abdij zoals ‘ons eigen’ Koningshoeven. Of ik kies ervoor om alleen thuis te blijven, zonder internet of televisie, zonder agenda, zonder dat iets moet. Lang stil is het nooit, want dan komen de gedachten vanzelf in je naar boven. Dan denk ik aan de dingen van de dag, de mensen die ik heb ontmoet of over wie ik gelezen heb. En dan bid ik als vanzelf, heel kort, heel stilletjes: Moge het ze goed gaan. Heer, ontferm u.
Zo lukt het misschien soms even om ook tijdens drukke perioden iets te proeven van die heerlijke rust. Misschien kunnen we daarover ideeën uitwisselen. Op 6 oktober houd ik een lezing over ‘Mijn leven als monnik’. Dan komen we vast en zeker ook uit bij de vraag: Hoe kun je de stilte van een klooster meenemen in je dagelijks leven?
Wanneer houd jij stille tijd?
Frits Hendriks, pastoraal werker