Beste lezer, het zit allemaal vast tussen mijn schouders en nek. Hoe dat komt? Door een werkhouding van uren, maanden, jarenlang achter twee beeldschermen. Dat vastzitten sluipt er langzaamaan in. Je hebt het niet zo in de gaten. Totdat je merkt: hé, het zit niet allemaal goed, het zit vast. Zo lijkt het in de parochie ook wel eens. Alles hebben we altijd al zo gedaan en daarom blijven we het maar zo doen. Mensen zijn vast komen te zitten in gewoontes en gebruiken. Toch is het vasthouden aan gewoontes en gebruiken niet altijd verkeerd. Er zitten ook goede kanten aan. Bijvoorbeeld op zondag naar de mis gaan in je eigen parochiekerk. In die kerk kom je al jaren, soms al je leven lang. Je hebt een vaste plek waar je altijd gaat zitten, je weet vooraf waar je aan toe bent, je weet wat er komen gaat. Dat geeft een bepaalde rust en het voelt vertrouwd. Maar het laatste half jaar is daar behoorlijk wat in veranderd. Vanaf begin maart tot begin juni mochten we niet gaan door de maatregels rondom de lockdown. Daarna mochten we met een beperkt aantal mensen in één kerkgebouw en op afstand van elkaar. Je vaste plek van vroeger was geen vanzelfsprekendheid meer. Afgelopen zomervakantie waren de regels versoepeld. We kwamen wat minder vast te zitten door coronamaatregels. Nu echter, gaat het toch weer de verkeerde kant op. Het lijk of alles weer meer vast komt te zitten. Helaas kunnen we daar niets aan doen. Gelukkig is er die Ene God die je nooit vastzet. Hij probeert wel om ons in zijn liefde vast te houden. Soms lukt dat en soms gaat dat wat minder. Maar ik ben wel blij dat Hij er is, die liefdevolle God die is Vader – Zoon – H. Geest. Bij Hem vind ik het niet erg om ‘vast te zitten’. Laten we proberen om in deze moeilijke tijden de liefde voor God en elkaar vast te houden, dan zal God ons zeker blijven vasthouden.
Diaken Ton.