Enige tijd geleden sprak ik een jong iemand die plotsklaps haar vader verloor. Op zijn werk kreeg hij een zware hartaanval. De ambulance bracht hem met zwaailicht en loeiende sirene naar het ziekenhuis, maar het mocht niet meer baten. Voordat ze het ziekenhuis bereikten, was hij overleden. Enkele maanden later, tijdens de zomervakantie kwam deze persoon in gesprek met een ander jong meisje dat enkele maanden daarvoor ook haar vader was verloren. Zij begreep het verdriet van dit meisje, ze konden elkaar troosten en steunen. Dan zie je hoe midden in de pijn van het verlies het nieuwe leven geboren wordt in de vorm van medemenselijkheid, van liefde en begrip. Misschien heeft U een soortgelijke ervaring. Misschien kunt ook U zeggen: het was een moeilijk en intens verdrietige tijd, maar het heeft mij ook iets gegeven. Het heeft mij niet teruggegeven wat ik verloor, maar midden in de dood groeide, zonder dat ik het zag of zelfs maar vermoedde, het nieuwe leven. Zo’n ervaring neemt het verdriet niet weg om degene die we hebben verloren, maar het geeft wel hoop en uitzicht dat er, ondanks alles, toekomst is. Het is juist deze toekomst, dat er door de dood heen, leven is en dat er doorheen alle verdriet om het gemis liefde is. Wij vieren het geloof in God in het leven en de liefde. Wij mogen ons ervan bewust zijn dat de dood nooit het laatste woord heeft, maar dat het eerste en het laatste woord er een van leven en liefde is. De volheid van het leven, van eeuwig leven, is Gods geschenk aan ieder van ons.

Pastoor Godfried B.M. Looijaard